News
The Liberty Project.
Waarom het nou 15 jaar heeft geduurd voordat ik weer een album heb gemaakt, weet ik eigenlijk niet precies. Misschien moest er nog het één en ander rijpen, misschien moest de tijd er naar (en er voor!) zijn, misschien moest ik nog meer levenservaring opdoen of misschien was het wel een combinatie van al die factoren.
Feit is dat de hele corona-periode een belangrijke rol heeft gespeeld in het totstandkomen van The Liberty Project.
Van het ene op het andere moment mochten we niet meer spelen. Ik kan me die dag nog heel goed herinneren. We zaten in de schouwburg in Zutphen. Mijn spulletjes lagen keurig in de kleedkamer en we waren vroeger dan normaal omdat we eerst een bespreking hadden over een andere show. En toen kwam Mark Rutte op tv met de eerste persco. We zaten elkaar een beetje met holle ogen aan te kijken omdat het zo onwerkelijk was. Er was die dag eten besteld voor 150 man. Wij hebben daar met een man of 30 een heel klein beetje van opgegeten, op verzoek van de schouwburg : “Anders moeten we alles weggooien”.
En toen zat ik thuis. Het eerste jaar ben ik nog redelijk doorgekomen door wat vertaalklusjes te doen en af en toe een liedje op Facebook te zetten. Maar in het tweede jaar sloeg de depressie toe. En flink ook. Het leek alsof er nooit een einde zou komen aan de lockdowns en tegen de tijd dat er wél weer gespeeld zou kunnen worden waren alle theaters vast failliet, alle producenten op de fles en zou niemand meer op mij zitten te wachten. Dat soort gedachtes speelden door mijn hoofd. En ik realiseer me heel goed dat ik in feite nog niks te klagen had. Een paar keer besmet geweest maar geen grote blijvende klachten overgehouden. Ik denk dan ook met veel respect aan anderen die meer en ernstiger last hebben (gehad) van die verschrikkelijke pandemie en zelfs hun leven verloren. Onuitsprekelijk leed en verdriet was de donkere oogst van Covid.
En daarom vind ik het zo bijzonder dat er ook mooie dingen konden ontstaan, als een soort feniks uit de as. Want als ik dan eens ging zitten om wat te schrijven – “nu heb ik er tijd voor” – dan kwam er niks. Totdat er ineens wél een themaatje uit mijn keyboard rolde. Toevallig kwam mijn dochter Melody net binnen en zei “Goh pap, da’s leuk, daar moet je mee doorgaan”. En toen ik zei dat ik het liedje zou afmaken en dat het dan klaar zou zijn was haar reactie : “Maar, kun je er niet nog wat bijverzinnen dan?” Er moet toen een zaadje zijn geplant want daarna werd ik werkelijk overspoeld met ideeën voor teksten en (flarden van) melodische thema’s; zo goed als elke dag wel iets. Eigenlijk vanzelf ontspon zich het verhaal zoals het uiteindelijk is geworden en toen ik eenmaal demo’s ging opnemen liep het helemaal uit de hand.
Mark Bogert belde me en vroeg me of hij alsjebliéft mijn demo’s van gitaar mocht voorzien! Hij zat ook werkloos thuis en wilde heel graag wat te doen hebben! Ookal was er nog geen plan om er verder wat mee te doen en zag ik het meer als een soort therapie voor mijzelf – en was er dus ook nog geen budget – Mark wilde persé de stukken inspelen. En dat heeft hij zó geweldig gedaan dat vanaf dat moment de nummers voor mij ook echt tot leven kwamen en al ver begonnen uit te stijgen boven “een paar leuke liedjes om thuis nog ’s te draaien”.
Daarna ging het snel. Een aantal vrienden en collega’s was zó enthousiast na het horen van de demo’s dat ik besloot om Joost van den Broek te benaderen en naar zijn mening te vragen: “Joost, ik heb per ongeluk een soort van rockopera geschreven, geloof ik. Zou jij eens willen luisteren en me adviseren wat ik nu het beste kan doen?” Toen Joost alles had gehoord en de laatste noot bijna was uitgeklonken keek hij me aan en vroeg : “Wanneer gaan we opnemen?”
Ik heb het voorrecht gehad om een heleboel ‘help from my friends’ te mogen ontvangen. Op alle gebieden ook; financiering, productie, release en promotie. En dan natuurlijk alle geweldige muzikanten en vocalisten die zóveel van hun talent met liefde aan mijn muziek hebben gegeven. Om nog maar te zwijgen over mijn gezin dat 200% achter mij stond tijdens de gehele route. Ik ben hen allen zeer dankbaar. Want dit is niet iets wat je in je eentje kunt doen en alle hulp en steun is niet alleen hartverwarmend maar ook zeer noodzakelijk.
Op 4 augustus gaan we hem ‘ten doop houden’. In Poppodium Boederij in Zoetermeer. Voor mij als muzikant mijn ‘home away from home’. Directeur Arie Verstegen heeft ook een grote rol gespeeld bij het hele project. En Leo Blokhuis doet mee. Hij heeft bij mij thuis het hele album gehoord en zei meteen ‘ja’. Net als alle anderen. Heerlijk!
Zonder overdrijven kan ik zeggen dat ik dit album als mijn levenswerk beschouw.
Edward Reekers.
The Liberty Project.
Why it took me 15 years to make another album, I don’t exactly know, really. Maybe there were certain things still needing to ripe, maybe it had to be the right time for it and I’d have to have time to do it, maybe I still needed to gather some further experiences in life or perhaps it was a combination of all of the above.
Fact is that the Covid period played an important part in the realization of The Liberty Project.
From one moment to the next we weren’t allowed to play anymore. I remeber that day very well. We were in the theatre in Zutphen (Holland). My things were neatly layed out in the dressing room and we were early because we had planned a meeting about another show. And then prime minister Mark Rutte came on with his first special press conference. We were just sitting there looking at eachother in a daze because it was so unreal. The theatre had ordered food for 150 people that day. We were asked to please eat some of it so they didn’t have throw out all of it.
And then I was stuck at home. I got through the first year reasonably well, doing the odd translation job and posting a song on Facebook every once in a while. But in the second year depression struck. Big time. It seemed there would never be an end to the lockdowns and, by the time we could go back to playing, all theatres would have gone bankrupt, all producers would’ve gone broke and nobody would be interested in the likes of me. Those thoughts would go around in my mind constantly. And I realize all too well I didn’t have that much to complain about. I was contaminated a couple of times but it left me with no serious or lasting consequences. I’m respectfully aware of many others who suffered more and were struck more severely by this horrific pandemic and even lost their lives in many cases. Unspeakable grief and sorrow was Covids dark harvest.
And that’s why I find it so remarkable that good things also came to pass, like a phoenix rising from the ashes. Because when I would sit down to try and write something – “I have the time for it now” – nothing would present itself. Untill one day a bit of a musical theme díd. My daughter Melody just happened to walk in and she said : “Hey dad, that’s nice, you should continue with that”. And when I told her I would finish the song and that would be that she replied : “But can’t you make up some stuff to go with it?” A seed must have been planted at that moment because the next thing I knew I was literally flooded with ideas for lyrics and (parts of) melodical themes practically every day. The story almost develloped by itself into what it is now and as I started recording demo’s, things really got out of hand.
Mark Bogert called me and asked if he could please play the guitar parts for my demo’s! He was sitting at home idle, just like me, and desperately wanted to have something to do! Although there were no definite plans at the time and I looked upon the project as a kind of therapy for myself – there wasn’t even a budget or anything – Mark insisted. And he did such a tremendous job that the songs came to life for me all of a sudden and started to rise well above the stage of “having some nice tunes to listen to at home”.
Things really took off from there. A number of friends and colleagues were extremely excited after hearing the demo’s so I decided to get into touch with Joost van Broek and ask his opinion. “Joost, I’ve seem to have written some sort of rockopera by mistake, I think. Would you give it a listen and give me some advice as to how to proceed?” Joost sat through the whole thing and when the last note had almost faded he turned to me and asked : “So, when are we going to start recording?”
I’ve had the privilege of receiving a lot of ‘help from my friends’. In all areas; finance, production, release and promotion. And then of course all the wonderful musicians and vocalists who generously gave their talent to my music with so much love. Not to mention my wife and children who stood behind me for 200% during the whole time I was working on this project. I am so grateful to all of them. Because this is not something you can do on your own and all the help and support was not only heartwarming but also very neccesary.
On the 4th of August we’ll launch it. At Poppodium Boerderij in Zoetermeer, Holland. For me as a musician my ‘home away from home’. Its director Arie Verstegen played a very important role during this project. Leo Blokhuis is part of it. (A very well known tv host in Holland) He came over, listened to the intire album and said ‘yes’ immediately. Just like all the others. Marvelous!
Without exageration I can honestly say that I consider The Liberty Project to be my life’s work.
Edward Reekers.
©2023 Edward Reekers | Alle rechten voorbehouden
Waarom het nou 15 jaar heeft geduurd voordat ik weer een album heb gemaakt, weet ik eigenlijk niet precies. Misschien moest er nog het één en ander rijpen, misschien moest de tijd er naar (en er voor!) zijn, misschien moest ik nog meer levenservaring opdoen of misschien was het wel een combinatie van al die factoren.
Feit is dat de hele corona-periode een belangrijke rol heeft gespeeld in het totstandkomen van The Liberty Project.
Van het ene op het andere moment mochten we niet meer spelen. Ik kan me die dag nog heel goed herinneren. We zaten in de schouwburg in Zutphen. Mijn spulletjes lagen keurig in de kleedkamer en we waren vroeger dan normaal omdat we eerst een bespreking hadden over een andere show. En toen kwam Mark Rutte op tv met de eerste persco. We zaten elkaar een beetje met holle ogen aan te kijken omdat het zo onwerkelijk was. Er was die dag eten besteld voor 150 man. Wij hebben daar met een man of 30 een heel klein beetje van opgegeten, op verzoek van de schouwburg : “Anders moeten we alles weggooien”.
En toen zat ik thuis. Het eerste jaar ben ik nog redelijk doorgekomen door wat vertaalklusjes te doen en af en toe een liedje op Facebook te zetten. Maar in het tweede jaar sloeg de depressie toe. En flink ook. Het leek alsof er nooit een einde zou komen aan de lockdowns en tegen de tijd dat er wél weer gespeeld zou kunnen worden waren alle theaters vast failliet, alle producenten op de fles en zou niemand meer op mij zitten te wachten. Dat soort gedachtes speelden door mijn hoofd. En ik realiseer me heel goed dat ik in feite nog niks te klagen had. Een paar keer besmet geweest maar geen grote blijvende klachten overgehouden. Ik denk dan ook met veel respect aan anderen die meer en ernstiger last hebben (gehad) van die verschrikkelijke pandemie en zelfs hun leven verloren. Onuitsprekelijk leed en verdriet was de donkere oogst van Covid.
En daarom vind ik het zo bijzonder dat er ook mooie dingen konden ontstaan, als een soort feniks uit de as. Want als ik dan eens ging zitten om wat te schrijven – “nu heb ik er tijd voor” – dan kwam er niks. Totdat er ineens wél een themaatje uit mijn keyboard rolde. Toevallig kwam mijn dochter Melody net binnen en zei “Goh pap, da’s leuk, daar moet je mee doorgaan”. En toen ik zei dat ik het liedje zou afmaken en dat het dan klaar zou zijn was haar reactie : “Maar, kun je er niet nog wat bijverzinnen dan?” Er moet toen een zaadje zijn geplant want daarna werd ik werkelijk overspoeld met ideeën voor teksten en (flarden van) melodische thema’s; zo goed als elke dag wel iets. Eigenlijk vanzelf ontspon zich het verhaal zoals het uiteindelijk is geworden en toen ik eenmaal demo’s ging opnemen liep het helemaal uit de hand.
Mark Bogert belde me en vroeg me of hij alsjebliéft mijn demo’s van gitaar mocht voorzien! Hij zat ook werkloos thuis en wilde heel graag wat te doen hebben! Ookal was er nog geen plan om er verder wat mee te doen en zag ik het meer als een soort therapie voor mijzelf – en was er dus ook nog geen budget – Mark wilde persé de stukken inspelen. En dat heeft hij zó geweldig gedaan dat vanaf dat moment de nummers voor mij ook echt tot leven kwamen en al ver begonnen uit te stijgen boven “een paar leuke liedjes om thuis nog ’s te draaien”.
Daarna ging het snel. Een aantal vrienden en collega’s was zó enthousiast na het horen van de demo’s dat ik besloot om Joost van den Broek te benaderen en naar zijn mening te vragen: “Joost, ik heb per ongeluk een soort van rockopera geschreven, geloof ik. Zou jij eens willen luisteren en me adviseren wat ik nu het beste kan doen?” Toen Joost alles had gehoord en de laatste noot bijna was uitgeklonken keek hij me aan en vroeg : “Wanneer gaan we opnemen?”
Ik heb het voorrecht gehad om een heleboel ‘help from my friends’ te mogen ontvangen. Op alle gebieden ook; financiering, productie, release en promotie. En dan natuurlijk alle geweldige muzikanten en vocalisten die zóveel van hun talent met liefde aan mijn muziek hebben gegeven. Om nog maar te zwijgen over mijn gezin dat 200% achter mij stond tijdens de gehele route. Ik ben hen allen zeer dankbaar. Want dit is niet iets wat je in je eentje kunt doen en alle hulp en steun is niet alleen hartverwarmend maar ook zeer noodzakelijk.
Op 4 augustus gaan we hem ‘ten doop houden’. In Poppodium Boederij in Zoetermeer. Voor mij als muzikant mijn ‘home away from home’. Directeur Arie Verstegen heeft ook een grote rol gespeeld bij het hele project. En Leo Blokhuis doet mee. Hij heeft bij mij thuis het hele album gehoord en zei meteen ‘ja’. Net als alle anderen. Heerlijk!
Zonder overdrijven kan ik zeggen dat ik dit album als mijn levenswerk beschouw.
Edward Reekers.
The Liberty Project.
Why it took me 15 years to make another album, I don’t exactly know, really. Maybe there were certain things still needing to ripe, maybe it had to be the right time for it and I’d have to have time to do it, maybe I still needed to gather some further experiences in life or perhaps it was a combination of all of the above.
Fact is that the Covid period played an important part in the realization of The Liberty Project.
From one moment to the next we weren’t allowed to play anymore. I remeber that day very well. We were in the theatre in Zutphen (Holland). My things were neatly layed out in the dressing room and we were early because we had planned a meeting about another show. And then prime minister Mark Rutte came on with his first special press conference. We were just sitting there looking at eachother in a daze because it was so unreal. The theatre had ordered food for 150 people that day. We were asked to please eat some of it so they didn’t have throw out all of it.
And then I was stuck at home. I got through the first year reasonably well, doing the odd translation job and posting a song on Facebook every once in a while. But in the second year depression struck. Big time. It seemed there would never be an end to the lockdowns and, by the time we could go back to playing, all theatres would have gone bankrupt, all producers would’ve gone broke and nobody would be interested in the likes of me. Those thoughts would go around in my mind constantly. And I realize all too well I didn’t have that much to complain about. I was contaminated a couple of times but it left me with no serious or lasting consequences. I’m respectfully aware of many others who suffered more and were struck more severely by this horrific pandemic and even lost their lives in many cases. Unspeakable grief and sorrow was Covids dark harvest.
And that’s why I find it so remarkable that good things also came to pass, like a phoenix rising from the ashes. Because when I would sit down to try and write something – “I have the time for it now” – nothing would present itself. Untill one day a bit of a musical theme díd. My daughter Melody just happened to walk in and she said : “Hey dad, that’s nice, you should continue with that”. And when I told her I would finish the song and that would be that she replied : “But can’t you make up some stuff to go with it?” A seed must have been planted at that moment because the next thing I knew I was literally flooded with ideas for lyrics and (parts of) melodical themes practically every day. The story almost develloped by itself into what it is now and as I started recording demo’s, things really got out of hand.
Mark Bogert called me and asked if he could please play the guitar parts for my demo’s! He was sitting at home idle, just like me, and desperately wanted to have something to do! Although there were no definite plans at the time and I looked upon the project as a kind of therapy for myself – there wasn’t even a budget or anything – Mark insisted. And he did such a tremendous job that the songs came to life for me all of a sudden and started to rise well above the stage of “having some nice tunes to listen to at home”.
Things really took off from there. A number of friends and colleagues were extremely excited after hearing the demo’s so I decided to get into touch with Joost van Broek and ask his opinion. “Joost, I’ve seem to have written some sort of rockopera by mistake, I think. Would you give it a listen and give me some advice as to how to proceed?” Joost sat through the whole thing and when the last note had almost faded he turned to me and asked : “So, when are we going to start recording?”
I’ve had the privilege of receiving a lot of ‘help from my friends’. In all areas; finance, production, release and promotion. And then of course all the wonderful musicians and vocalists who generously gave their talent to my music with so much love. Not to mention my wife and children who stood behind me for 200% during the whole time I was working on this project. I am so grateful to all of them. Because this is not something you can do on your own and all the help and support was not only heartwarming but also very neccesary.
On the 4th of August we’ll launch it. At Poppodium Boerderij in Zoetermeer, Holland. For me as a musician my ‘home away from home’. Its director Arie Verstegen played a very important role during this project. Leo Blokhuis is part of it. (A very well known tv host in Holland) He came over, listened to the intire album and said ‘yes’ immediately. Just like all the others. Marvelous!
Without exageration I can honestly say that I consider The Liberty Project to be my life’s work.
Edward Reekers.
©2023 Edward Reekers | Alle rechten voorbehouden